Όσο δεν αγάπησα κανένα....

Ήμουν ξαπλωμένη στον καναπέ και παρακολουθούσα τηλεόραση. Η μητέρα μου άνοιξε την πόρτα για να βγει έξω και τότε η christie το μικρό μου σκυλάκι βγήκε μαζί κάθε μέρα έβγαινε και μετά από λίγο γύριζε πίσω. Έκανα την σκέψη πώς θα ήταν αν την χτυπούσε αυτοκίνητο, πόσο πόνο θα ένιωθα.[πριν ένα χρόνο ακριβώς είχε "φύγει" με αυτόν τον τρόπο η προηγούμενη μου σκυλίτσα και μητέρα της christie.]Σηκώθηκα και βγήκα έξω, σφύριξα αρκετές φορές όμως δεν ήρθε,ρώτησα την μητέρα μου : μαμά που είναι η christie; δεν ήξερε και υπέθεσε ότι είναι με την γιαγιά μου. Το δέχτηκα και δεν έψαξα περισσότερο. Γύρισα στον καναπέ και την τηλεόραση. Μετά από λίγη ώρα μπαίνει στο σπίτι η θεία μου , με ρωτά πως είμαι και μετά καλεί την μητέρα μου να την ακολουθήσει και όταν ρωτάω τι έγινε; Λέει: τίποτα δεν είναι για σένα...
Διακρίνω ένα περίεργο βλέμμα που με μεταφέρει κατευθείαν στην φράση: ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ Η CHRISTIE..Τρέχω στην αυλή και την βλέπω εκεί..νεκρή και ξαπλωμένη χωρίς να κινείτε,τα δάκρυα αρχίζουν να κυλάνε, χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου και δεν μπορώ να το πιστέψω.Η καρδιά της δεν χτυπά και τα μάτια της είναι παγωμένα και κοιτούν τον ουρανό αδιάκοπα.
Περπατώ μέσα στο σπίτι και πονάω που δεν με ακολουθεί πια...Ξαπλώνω το βράδυ να κοιμηθώ και πονάω που δεν ξαπλώνει δίπλα μου...Γυρνώ σπίτι από το σχολείο και πονάω που δεν γαβγίζει από χαρά τρέχοντας σε όλη την αυλή...Πηγαίνω στην κουζίνα να φάω και πονάω που δεν είναι εκεί να μου "ζητιανέψει" λιχουδιά...
Οι περισσότεροι δεν θα καταλάβουν ποτέ αυτόν τον πόνο που νιώθει ο ιδιοκτήτης ενός ζώου όταν αυτό πεθαίνει, δεν θα κατανοήσουν ποτέ πως είναι δυνατό να νιώθουμε περισσότερα για έναν σκύλο από έναν άνθρωπο αν και η απάντηση είναι τόσο απλή, οι σκύλοι σε αγαπούν πραγματικά όπως τους αγαπάς και εσύ και θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι την τελευταία στιγμή...
Προς όλους εσάς που με νιώθετε μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας χλευάσει για τα συναισθήματα σας επειδή είναι "απλά" ένα ζωάκι...δεν είναι οποιοδήποτε ζωάκι ήταν το δικό σας, αυτό που εσείς αγκαλιάζατε όπως δεν έχετε αγκαλιάσει με τόση αγάπη άνθρωπο...

Do not stand at my grave and weep.
I am not there, I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain,
I am the gentle autumn's rain.
When you awaken in the morning's hush,
I am the swift uplifting rush
of quiet birds in circled flight.
I am the stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there, I did not die...

~Φ.R.~